ΜΑΡΙΑ ΔΕΔΟΥΣΗ Κορίτσια.
Εντάξει, και αγόρια, αν θέλετε.
Ωραίο το σποτάκι της Λάκτα, ωραία όλα αυτά, οι διαπιστώσεις δηλαδή, τις ξέρουμε, τις έχουμε κάνει, κάθε τρεις και λίγο τις κάνουμε, «φύγε άμα σου κάνει αυτό, εκείνο, το άλλο», μπλά μπλά, ξέρουμε τα συμπτώματα της ασθένειας, ξέρουμε ιδανικά τη θεραπεία, μόνο που κανείς μας δεν μιλάει για την αιτία.
Κι αν δεν δεις την αιτία, δεν θα διορθώσεις και το λάθος.
Θέλετε να δούμε την αιτία;
Χτες το βράδυ, λοιπόν, είχαμε βγει για φαγητό με έναν φίλο, κι όπως κουβεντιάζαμε μού βγήκε πολύ αυθόρμητα και του είπα: «Έχω φάει πολλή κακοποίηση. Βασικά, μόνο κακοποίηση έχω φάει στη ζωή μου».
Το είπα γελώντας και με κοίταξε με σχετική έκπληξη, κυρίως για την ψυχραιμία μου.
Φυσικά και είμαι ψύχραιμη, διότι πλέον μπορώ να αντικρίσω το πρόβλημα κατάματα.
Δεν βλέπω τον εαυτό μου σαν θύμα, άλλο το «θυματοποιήθηκα» και άλλο το «είμαι θύμα» ως μέρος της ταυτότητάς μου.
Γιατί θυματοποιήθηκα;
Επειδή το επέτρεψα. Δεν είμαι επιζών του Ολοκαυτώματος ή του τσουνάμι στην Ινδονησία, δεν με χτύπησε κάποια κοσμική καταστροφή στην οποία δεν είχα συμμετοχή.
Μόνο αν δεις τη δική σου συμμετοχή στην υπόθεση, μπορείς να πάρεις την τύχη σου στα χέρια σου. Κι αυτό είναι κάτι που μπορεί να σας το λέω έτσι κουλ και ήρεμα και συνειδητά, αλλά θέλει ΤΕΡΑΣΤΙΑ δουλειά για να το κάνεις κτήμα σου.
————-
Γιατί, λοιπόν, το επιτρέπουμε;
Γιατί κάθεσαι όταν βλέπεις από την πρώτη στιγμή τις κόκκινες σημαίες να σηκώνονται σα λάβαρα κομμουνιστικής παρέλασης;
Γιατί δεν τον στέλνεις στη μαμά του όταν θέλει να κάνει εσένα μαμά;
Γιατί τσιμπάς όταν σου λέει από τον πρώτο μήνα ότι είσαι η αγάπη της ζωής του και δεν έχει υπάρξει άλλη και δεν θα υπάρξει και ένα κάρο μπούρδες που θα αναιρέσει στην πρώτη γωνία;
Γιατί τον αφήνεις να σου πίνει το αίμα, να σου τρώει τα λεφτά, να καπηλεύεται τη δουλειά σου και να στήνει καριέρα στην πλάτη σου (δεν τρώμε μόνο στα προσωπικά μας κακοποίηση, κορίτσια), να σε μειώνει, να σε χειρίζεται, να σε εκμεταλεύεται, να σε κοροϊδεύει, να σου τάζει τον ουρανό με τ’ άστρα και να μην δίνει τίποτα, να σου λέει ψέματα στη μούρη σου, να σε βγάζει τρελή, να μην έχει καμία συνέπεια λόγων και πράξεων, να σε ξεφτιλίζει, να σε περιορίζει, να σε αρρωσταίνει, να σε χτυπάει εν τέλει, ή και να απειλεί τη ζωή σου;
Γιατί κάθεσαι όταν βλέπεις -δεν μπορεί να μην βλέπεις, δεν είσαι τυφλή- ότι αυτος με τον οποίον κάθεσαι είναι καταστροφικός και ίσως ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ για σένα;
Γιατί είσαι έτοιμη ν’ ακούσεις κάθε πιθανή κι απίθανη δικαιολογία και να συγχωρήσεις τ’ ασυγχώρητα;
Διότι, πολύ απλά, αυτό έχεις μάθει να κάνεις.
Αυτό έχεις ανάγκη.
Αυτό σου λείπει.
Να έρθει ένας τυχάρπαστος και να σου πει «δεν έχω αγαπήσει καμία σαν εσένα, δεν θα σε ξαναγαπήσει κανείς έτσι», αυτό δηλαδή που θα πρεπε να σου έχει πει η μαμά σου και ο μπαμπάς σου όταν ήσουν πέντε και για τους δικούς τους λόγους δεν το έκαναν.
Αναζητάς την άνευ όρων αγάπη.
Μια αγάπη όμως, που δεν έχει -και δεν πρέπει να έχει- καμία θέση στον κόσμο των ενηλίκων.
Στον κόσμο των ενηλίκων αυτός που θα προσποιηθεί ότι στη δίνει, με την ίδια ευκολία θα σου τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια, διότι πολύ απλά λέει ψέμματα. Τελεία.
Κι εσύ θα ξαναζήσεις τη ματαίωση των παιδικών σου χρόνων, όταν σ’ αγαπούσαν με το λάθος τρόπο: Μόνο αν ήσουν η πιο όμορφη, η πιο υπάκουη, η πιο ευγενική, η πιο συνεπής, η πιο πετυχημένη στο σχολείο, ή γουατέβερ, δεν έχει καμία σημασία.
Και στ’ αγόρια τα ίδια κάνουν οι γονείς, νο γουόρις, απλώς αυτό τα αγόρια τα κάνει κατά κανόνα θύτες κι εμάς κατά κανόνα θύματα, διότι είναι ένας κόσμος αντρικός, πώς να το κάνουμε τώρα, και δεν το λέω εγώ, οι μελέτες και τα στατιστικά το λένε. Και η πραγματικότητα γύρω μας.
Όσα βήματα κι αν γίνονται -και γίνονται- παραμένει ένας πολύ πολύ αντρικός κόσμος.
Κι αυτός ο άντρικός κόσμος τα κάνει όλα ακόμη πιο δύσκολα στην πορεία και μαζεύεται το σκουπίδι μέχρι το ταβάνι μέσα σου.
Και μετά απ’ όλα αυτά, αυτός φεύγει να πάει στο επόμενο θύμα κι εσένα σε αφήνει κουρέλι στην καλύτερη, πτώμα στη χειρότερη, κι εσύ όταν συνέρχεσαι πας να βρεις τον επόμενο που θα σου τάξει αιώνιες αγάπες από την πρώτη μέρα, για να ξαναβρείς τη μαμά και τον μπαμπά που δεν είχες ποτέ.
Ζήσαμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα;
Όχι βέβαια.
———–
Και ποια είναι η λύση Μαρία;
Δεν συνταγολογώ λύσεις, πολλώ δε μάλλον για παγκόσμια προβλήματα, μπορώ όμως να σας πω, από τη δική μου εμπειρία, τα εξής:
* Εγώ τα είδα όλα αυτά όταν αποφάσισα να τα δω. Και όχι μόνη μου φυσικά. Είναι απορίας άξιον πώς κανείς στον κόσμο μας δεν μιλάει για την απόλυτη ανάγκη της επαγγελματικής ψυχοθεραπείας σε ενήλικες και εφήβους εξίσου. Αν με ρωτάτε, θα έπρεπε να είναι υποχρεωτική η ψυχοθεραπεία για όλους μας.
Η ψυχοθεραπεία είναι βασικά εκπαίδευση. Και αυτογνωσία. Τίποτε άλλο. Δεν έχει μαγικά ραβδάκια, ούτε -όπως πιστεύουν πολλοί- έχει να κάνει με φαρμακευτικές αγωγές κλπ. Αν φτάσεις να χρειάζεσαι αγωγή, στην οποία σημειωτέον δεν είμαι καθόλου αντίθετη, σημαίνει ότι έχεις αργήσει πολύ να πας να δεις τι σου συμβαίνει. Αλλά, οκ, καλύτερα αργά παρά ποτέ.
* Η εκπαίδευση, πέρα από τη δική σου προστασία και ουσιαστική ενηλικίωση, σε κάνει και καλύτερο γονιό. Μακράν.
* Να αγαπάτε τα παιδιά σας άδολα. Χωρίς να περιμένετε να κερδίσουν την αγάπη σας.
Και να μην τα πνίγετε. Δεν είναι οι γκόμενοί σας. Δεν θα σας καλύψουν τα κενά. Τα καταστρέφετε όταν τους ζητάτε άμεσα ή έμμεσα να παίξουν αυτόν το ρόλο. Καθοδήγηση θέλουν τα παιδιά, προς τη δική τους ελευθερία.
* Πηγαίνετε τα παιδιά σας να μιλήσουν με κάποιον ειδικό της ψυχικής υγείας. Είναι απολύτως βέβαιο ότι έχουν κάτι να του πουν που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να πουν σε σας.
* Να θυμάστε ότι, όπως πολύ συχνά μου λέει η άγια αυτή γυναίκα που με καθοδήγησε στη δική μου πορεία της εκπαίδευσης, ότι δεν είστε πέντε ετών πια.
Δεν χρειάζεστε κανέναν να σας «αγαπάει όσο κανείς και για πάντα και μυθικά και ανεπανάληπτα» και άλλες μπούρδες.
Κανέναν. Μόνο τον εαυτό σας.
Και όταν μάθουμε να αγαπάμε οι γυναίκες τους εαυτούς μας, θα τον φέρουμε και στα μέτρα μας επιτέλους τον κόσμο, είναι μονόδρομος αυτό, επειδή είμαστε δυνατές και συνδυάζουμε αυτή τη δύναμη με τρυφερότητα και ενσυναίσθηση και μπορούμε και το αποδεικνύουμε κάθε μέρα.
Απλώς ακόμη δεν το έχουμε πιστέψει οι ίδιες.