NewsEdit Στις πόσες “ακραίες διατυπώσεις που προκαλούν ερμηνείες που δεν απηχούν το περιεχόμενο” καίγεται κανείς; Μήπως, τελικά, δεν ευθύνεται τόσο ο λιβελλογράφος αλλά οι βιαστικοί αναγνώστες που σπεύδουν να αντιδράσουν επειδή δεν αντιλαμβάνονται πως το λιβελογράφημα είναι εν κατακλείδι ένα μικρό “διαμάντι” που ως ακατέργαστο απαιτεί μεγενθυτικό φακό για να αποκαλύψει την αξία του;
Πριν περίπου ένα χρόνο, ήταν στην περίπτωση της συκοφαντικής προσβολής του πρώην υπουργού Εξωτερικών Γιώργου Κατρούγκαλου (δείτε το σχετικό επεισόδιο και τα τότε σχόλια) που ο ίδιος λιβελογράφος –από την 2η σελίδα της “Καθημερινής” τότε- ζητούσε πάλι εκ των υστέρων να κατανοήσουμε πως άλλες ήταν οι προθέσεις του και ήταν ξανά οι “ερμηνείες” που τις διαστρέβλωσαν. Διέσωσε ότι είχε απομείνει από την τιμή του αρθρογράφου ο διευθυντής της εφημερίδας Αλέξης Παπαχελάς ζητώντας συγγνώμη από αναγνώστες και φυσικά τον συκοφαντηθέντα. Ο Παπαχελάς έπραξε το χρέος του ως διευθυντής (έχων δηλαδή την αντικειμενική ευθύνη με την ευρεία ερμηνεία του όρου), ως έμπειρος δημοσιογράφος και, κυρίως, ως αξιοπρεπής και ευγενής άνθρωπος.
Υπήρξαν αρκετοί πάντως που υποστήριξαν τότε τον αρθρογράφο, “κατανοώντας” πως επρόκειτο για μια…ατυχή στιγμή. Μεταξύ αυτών ο Άδωνις Γεωργιάδης, η Νίκη Τζαβέλα και ο Απόστολος Δοξιάδης (εδώ).
Στην περίπτωση των “Νέων” -μεχρις ώρας- υπάρχει μόνο αυτό το ευτελές παραπονιάρικο …“δεν με καταλάβατε, άλλο εννοούσα” από τον συκοφάντη της μνήμης της Φώφης Γεννηματά.
Στο μνημόσυνο που έγινε χθες στο Α’ Νεκροταφείο, η τυμβωρυχία του λιβελογράφου ήταν το πρώτο θέμα συζήτησης. Υπό μία έννοια ήταν άλλη μία τιμή στη νεκρή η προσβολή της μνήμης της από μικρόψυχους…
Οι παροικούντες την δημοσιογραφική Ιερουσαλήμ, ωστόσο, θυμούνται πως οι “ακραίες διατυπώσεις” που -οι ρημάδες- οδηγούν σε λανθασμένες ερμηνείες αποτελούν βασικό έκθεμα στην μικρή τροπαιοθήκη του. Δίπλα στο άλλοθι της καλλιέπειας, την όντως φροντισμένη χρήση της ελληνικής, και τους λεκτικούς συρμούς εξυπνάδας που συμπλέκεται με εξυπνακισμούς και κακίες. Δεν είναι η δεύτερη φορά που ο συγκεκριμένος αρθρογράφος εκπέμπει χολή και τοξικότητα υποβιβάζοντας τους στόχους του με υπονοούμενα και σκόπιμες ασάφειες. Το έχει κάνει πολλές φορές, από την εποχή ακόμα που η πρόδρομη στήλη “Πανδώρα” προβαλλόταν ως κορωνίδα του καθημερινού “Βήματος”. Κάποιες αγωγές για συκοφαντική δυσφήμηση είχαν κάπως ανακόψει την κατρακύλα, το χούϊ, όμως, μαζί με την πλήρη απουσία ενσυναίσθησης και το σύνδρομο μεγαλειότητας επανήλθαν και “μεγαλουργούν” κάθε φορά που προσφέρεται ασυλία και ανοχή.
Οι υποψήφιοι για την ηγεσία του ΚΙΝ.ΑΛ υπήρξαν ευτυχώς σαφείς. Οι περισσότεροι τουλάχιστον. Όπως και η πλειονότητα των δημοσιογράφων. Όμως δεν αρκεί αυτό. Οι εποχές προσφέρονται για ανταγωνισμό τοξικότητας και όταν αυτή καλλιεργείται με όρους φουαγιέ και όχι πεζοδρομίου γίνεται ακόμα ευκολότερα δεκτή -και “χρήσιμη”. Το τέρας, ναι το τέρας που τους μοιάζει. Τα χει πει ο Μάνος…
Από τις σφοδρές αντιδράσεις για τον “εμετό” αξίζει ίσως να αναδειχθεί εκείνη του υπουργού Τουρισμού Βασίλη Κικίλια. Κι αυτό διότι απαιτεί, όπως και να το κάνουμε, μια σχετική τόλμη για να μεμφθείς μία δημοσιογραφική “ιερή αγελάδα” του φιλοκυβερνητικού συστήματος. Ως εκ τούτου, μπράβο στον υπουργό.
Και ένας ύμνος στη “Χρυσή Αυγή” από το παρελθόν:
