ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Του Γιάννη Παντελάκη -από το protagon.gr
Eντυπωσιάσθηκαν διάφοροι «αριστεροί» (χρειάζονται πολλά εισαγωγικά στον προσδιορισμό, αλλά θα μου τα κόψουν -και δικαίως- οι διορθωτές μας!), επειδή η δημοσιογράφος Μαρία Σπυράκη, έως πρότινος εργαζόμενη στο MEGA, θα μετάσχει στο ευρωψηφοδέλτιο της Ν.Δ. Ένα site έγραψε πως «Η Μαρία Σπυράκη υποτίθεται πως μέχρι και πριν από λίγες ημέρες μας ενημέρωνε αντικειμενικώς από το «ανεξάρτητο» MEGA για το τι συνέβαινε στα άδυτα του Μεγάρου Μαξίμου και της Συγγρού. Και, «ξαφνικά», πληροφορούμαστε πως θα είναι υποψήφια ευρωβουλευτής με τη Ν.Δ.». Και πρόσθετε με έμφαση: «Ποιος φταίει μετά για την πλήρη απαξίωση του δημοσιογραφικού επαγγέλματος, που έφτασε να θεωρείται λιγότερο αξιόπιστο κι από αυτό του πολιτικού;».
Το τελευταίο, είναι ένα πολύ καλό ερώτημα. Ανεξάρτητα από το ποιος το θέτει. Το «δια ταύτα» έχει σημασία. Η δημοσιογραφία στη χώρα μας θεωρείται και είναι αναξιόπιστη και ένας κυρίαρχος λόγος γι’ αυτό, είναι επειδή πολλοί δημοσιογράφοι ταυτίσθηκαν με κόμματα. Ιδιαίτερα με κόμματα εξουσίας, αλλά όχι μόνο. Η ταύτιση αυτή, ακυρώνει οποιαδήποτε έννοια ανεξαρτησίας στη γνώμη, αλλά ιδιαίτερα στην καταγραφή γεγονότων, στο ρεπορτάζ δηλαδή. Δίκαια, λοιπόν, το κάνουν όλοι αυτοί που στηλιτεύουν την επιλογή της Σπυράκη. Δεν ξέρω αν έκανε έως τώρα τη δουλειά της όπως έπρεπε, ξέρω πως αν ποτέ επανέλθει σ αυτήν, τότε θα το κάνει με ένα γενναίο έλλειμμα αξιοπιστίας.
Ωστόσο, εδώ υπάρχει ένα δεύτερο θέμα. Δημοσιογραφικό αμάρτημα είναι μόνο όταν ένας/μια δημοσιογράφος ταυτίζεται μ’ ένα συντηρητικό κόμμα; Όταν συμβαίνει με τους (σχηματικά) απέναντι, δεν τρέχει τίποτα; Υπάρχει η κακή δημοσιογραφία όταν συμπορεύεσαι με τη Ν.Δ. και η καλή όταν συμπορεύεσαι με τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ ή οποιονδήποτε άλλο;
Όταν ξεκίνησα αυτή τη δουλειά, έμαθα πως -όπως σε όλους τους επαγγελματικούς χώρους- υπήρχαν και σ’ αυτόν «κλαδικές οργανώσεις». Υπάρχει ωστόσο μια θεμελιώδης διαφορά με τα άλλα επαγγέλματα. Το συγκεκριμένο, απαιτεί αποστασιοποίηση από κόμματα ώστε να ασκείται μ’ έναν στοιχειωδώς αντικειμενικό τρόπο. Δεν μπορείς ν’ ανήκεις στην οργάνωση δημοσιογράφων ενός κόμματος και να κάνεις καλά τη δουλειά σου. Μοιάζει λίγο με το απόλυτα παράδοξο, να εργάζεσαι σ ένα γραφείο Τύπου ενός υπουργείου και παράλληλα να καλύπτεις δημοσιογραφικά τις δραστηριότητες αυτού του υπουργείου για λογαριασμό ενός μέσου ενημέρωσης. Να καλείσαι δηλαδή, να ελέγξεις έναν φορέα ο οποίος σε πληρώνει! Γίνεται; Κάποιοι συνάδελφοί μου, ευτυχώς λίγοι, απαντάνε θετικά. Προφανώς υπάρχουν και άλλοι, που δεν θεωρούν αντιφατικό και το ν’ ανήκουν σε μια οργάνωση ενός κόμματος και, παράλληλα, να δημοσιογραφούν για τις δραστηριότητες αυτού του κόμματος.
Η επιλογή της Σπυράκη να είναι υποψήφια μ’ ένα κόμμα, ακυρώνει τις δυνατότητές της να είναι αξιόπιστη αν ποτέ επανέλθει στο επάγγελμα. Το ίδιο ωστόσο ισχύει και για τις επιλογές άλλων συναδέλφων που έχουν ταυτισθεί με κόμματα. Υπάρχει η περίπτωση μιας άλλης συναδέλφου, η οποία απολύθηκε (όπως όλοι μας) από την ΕΡΤ και η οποία θεώρησε σωστό να είναι υποψήφια περιφερειάρχης του ΣΥΡΙΖΑ. Αν πρέπει να βάλουμε ερωτήματα για τη Σπυράκη και αν έκανε καλά τη δουλειά της όσο ήταν στο MEGA, δεν πρέπει να βάλουμε τα ίδια ερωτήματα για τη συγκεκριμένη; Έκανε καλά τη δουλειά της όταν ήταν στην ΕΡΤ;
Και επειδή η ΕΡΤ και όσα ακολούθησαν το κλείσιμό της, είναι ένα πολύ σύνθετο φαινόμενο, μήπως η επιλογή της να ταυτισθεί μ’ ένα κόμμα, ακυρώνει τη δυναμική ενός αγώνα που ακολούθησε το κλείσιμο της ΕΡΤ; Μήπως περιόρισε την εμβέλεια του αγώνα αυτού, αφού από πολλούς ερμηνεύτηκε ως ένας κομματικός αγώνας και όχι ένας αγώνας απολυμένων απέναντι σε μια πρωτοφανή αυταρχική κυβερνητική απόφαση; Μήπως με τέτοιες ενέργειες, δώσαμε το δικαίωμα συκοφάντησης αυτού του αγώνα; Βέβαια, στην περίπτωση της ΕΡΤ υπάρχουν δεκάδες ακόμα ερωτήματα. Πώς συνέβαινε δηλαδή και αυτοί που βρισκόντουσαν σε περίοπτες θέσεις για πολλά χρόνια και ακολουθούσαν πιστά κυβερνητικές επιλογές, ξαφνικά μετατράπηκαν σε… αντιστασιακούς. Αλλά αυτό και άλλα ερωτήματα, ίσως απαντηθούν στο μέλλον.
Οι περιπτώσεις Σπυράκη και υποψήφιας του ΣΥΡΙΖΑ, είναι απλά ενδεικτικές. Μπορούμε ν’ αναφερθούμε σε δεκάδες ακόμα. Ακόμα και δημοσιογράφων που δεν αρκέστηκαν στην ταύτιση μ’ ένα κόμμα, αλλά όταν είδαν ότι το κόμμα αυτό πήρε την κάτω βόλτα, εύκολα μεταπήδησαν σ’ ένα άλλο, ανερχόμενο κόμμα. Φρόντισαν για το μέλλον τους, δηλαδή…
Να επανέλθουμε στο αρχικό ερώτημα όμως, «ποιος φταίει για την πλήρη απαξίωση του δημοσιογραφικού επαγγέλματος»; Η απάντηση είναι «εμείς». Εμείς, που το επιτρέψαμε χωρίς να διαχωρίζουμε έγκαιρα τη θέση μας, επιτρέποντας ισοπεδωτικές γενικεύσεις. Εμείς, που ακόμα και σήμερα, μετέχουμε σε κομματικές οργανώσεις δημοσιογράφων και μετά έχουμε την απαίτηση να μας θεωρεί η κοινωνία αντικειμενικούς. Εμείς, που γίναμε ένα μέρος του συστήματος, το αποδεχτήκαμε για πολλά χρόνια και τώρα μας ενόχλησε η Σπυράκη. Η κάθε Σπυράκη…
Υ.Γ.: Δεν γνωρίζω ιδιαίτερα, ούτε τη Μαρία Σπυράκη, ούτε την υποψήφια περιφερειάρχη του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι προσωπικό το θέμα, δηλαδή…