ΠΑΝΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ Είναι αληθές πως η έννοια του πολιτικού κέντρου υπάρχει μεν, ακαθορίστως δε. Παράδειγμα: η ίδρυση της Ενώσεως Κέντρου το 1961 που εξελίχτηκε με την ουρίτσα «νέες δυνάμεις» μεταπολιτευτικώς, υπό τον Γεώργιο Μαύρο, είτα τον Ζίγδη που κατέληξε ως «Ενωση Κεντρώων» του Λεβέντη.
Τόσο το ΚΙΔΗΣΟ, όσο και το ΚΙΝΑΛ, αμή και τα κόμματα τύπου Γεράσιμου Αρσένη, κόμματα του Κέντρου ήσαντε.
Μετά, άρχιζαν οι εσωτερικές μάλε-βράσε διαδικασίες. Η μακρά περίοδος της ενδεκαετίας Σημίτη, έγινε καραμανλισμός δεύτερης γενιάς, ενώ υπήρξε για δύο χρονάκια Παπανδρεϊσμός τρίτης γενιάς. Ο Μητσοτακισμός επανήλθε υπό την σκέπη του Νεποτισμού, αλλά σήμερα έπιασε ριζίδια στον Δήμο Αθηναίων, σε μία ΜΚΟ, στην κύρια εκφωνήτρια νυχτερινών ειδήσεων και άλλα.
Ο πολιτικός κόσμος σήμερα, είναι εξέλιξη μιας διακυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, που βυθίστηκε από ένα αριστεροδέξιο κόμμα (σύμπραξης Τσίπρα-Καμμένου) που επιμένει να απλώνει χέρι στην κεντροαριστερά.
Το κύριο χαρακτηριστικό της εκλιπούσης Φώφης Γεννηματά, ήταν η εκδίωξη Βενιζέλου από την πολιτική σκηνή. Ενώ ο θάνατός της αυτονόμησε τον τίτλο ΚΙΝΑΛ ως αυτόνομη κεντρώα κίνηση με ολίγη σάλτσα ΠΑΣΟΚ.
Αν θέλετε, που δεν θέλετε, τη γνώμη μου, είναι πως οι ρωγμές που ιδρύθηκαν ως «εξέλιξη Κυριάκου», όσο κρατάει ο Τσίπρας το απέραντο τίποτε, θα κρατάνε το Κινάλι σε εικόνα φράγματος του Μέγδοβα.
Δεν νομίζω να ανησυχείτε, αλλά πιο επίφοβη μου φαίνεται η παμπόνηρη αρρωστοφοβική πανδημική θρησκειογέννητη πτυχή της Ορθοδοξίας που ένα τμήμα της, πολιτικοποιημένο, προσθέτει μάρτυρες της Πίστης (και της Απιστίας) στο δεύτερο κεφάλαιο της Χρυσαυγίτικης σπονδυλωτής σαύρας.
Πρόκειται για παράδοξο, ψυχοβγαλτικο αόριστο κόμμα,που όσο και να το περιορίζεις, θα φτουράει. Βάζω στοίχημα πως έχει αφανή Αρχηγό, αλλά νύχτα κρυστάλλων δεν επεφάνη ακόμη.Για την ώρα, μας σερβίρει έναν γαλέο και απαιτεί να τον καταπίνουμε με τους χόνδρους του.
Και δεξιά παρέκκλιση προφητεύω. Με αριστερά λέπια και πράσινο κόκκαλο.