ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΚΟΤΡΩΤΣΟΣ Μια αρκετά απλή ανάλυση των ευρωπαϊκών ισορροπιών και των εξελίξεων περί τις δυτικές κυρώσεις στην Ρωσία που δημοσιεύεται στον βρετανικό Guardian έρχεται να απογυμνώσει την ανούσια αντιπαράθεση που ξέσπασε τις τελευταίες μέρες μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ο Αλέξης Τσίπρας τάχθηκε κατά των κυρώσεων της Δύσης προς την Ρωσία και εγκάλεσε τον πρωθυπουργό και τον υπουργό Εξωτερικών για την τυφλή υπακοή τους στο “blame game” που παίζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Γερμανία -κυρίως- εκ μέρους της Ε.Ε. Η κυβερνητική εκπρόσωπος του επιτέθηκε λέγοντας πως αποκάλυψε το αντι-ευρωπαϊκό του πρόσωπο.
Για ακόμα μια φορά, η πολιτική σύγκρουση δεν φθάνει στο “δια ταύτα” διότι δεν γίνεται επί της ουσίας αλλά για το θεαθήναι.
Ο Πολ Μέϊσον γράφει στον Guardian το απλούστατο:
«Οι έλληνες αγρότες βρίσκονται μπροστά σε μια καταστροφή βλέποντας τα προϊόντα τους να σαπίζουν. Την ίδια στιγμή η Τουρκία εκμεταλλευόμενη την κατάσταση αυξάνει τις εξαγωγές προς τη Ρωσία. Οι κυτβερνητικοί πολιτικοί πιέζονται από τον ΣΥΡΙΖΑ που έχει ταχθεί εναντίον των κυρώσεων κατά της Ρωσίας και τις παραλληλίζει με την κατάσταση που επικρατεί στη Β. Κύπρο. Έτσι τα ελληνικά ροδάκινα και τα νεκταρίνια μένουν αδιάθετα και μετατρέπονται σε πολιτικό όπλο».
Θα αναρωτηθεί κανείς: είναι σημαντικότερο θέμα τα ελληνικά ροδάκινα από το γεωπολιτικό παιχνίδι ισχύος; Έχουν μεγαλύτερη αξία τα ελληνικά ροδάκινα από την ανάγκη (…) της ενάρετης Δύσης να καθυποτάξει την “αυτοκρατορία του κακού” που έχει εγκαταστήσει στη Μόσχα ο Βλαδίμηρος Πούτιν;
Έχω ήδη δώσει μια απάντηση σε ανάλογα ερωτήματα σε προηγούμενο άρθρο μου. Θα το επαναλάβω: ναι, τα ελληνικά ροδάκινα -ή οτιδήποτε άλλο ανάλογο- έχουν πολύ μεγαλύτερη αξία για τα παιχνίδια ισχύος στα οποία η Ελλάδα δεν μετέχει γιατί, απλώς, δεν διαθέτει καμία ισχύ. Η ισχύς απορρέει από ένα μίγμα σεβασμού και (κυρίως) φόβου. Και, ως γνωστόν, η Ελλάδα προκαλεί ελάχιστο σεβασμό και καθόλου φόβο. Όσο δε συνεχίζει να μην διατυπώνει αρνήσεις ή έστω επιφυλάξεις αλλά μόνο καταφάσεις, η θέση της χειροτερεύει.
Ο Μέϊσον το επισημαίνει:
Τα ρήγματα βρίσκονται στην καρδιά της Ευρωζώνης και αξιοποιούνται από την Αίγυπτο και την Τουρκία για να προσεγγίσουν τη Ρωσία. Τα «ρεύματα» του 2008 που μιλούσαν για οικονομική κρίση και ζητούσαν εδώ και τώρα μέτρα, τώρα συγκρούονται μεταξύ τους. Η διαφορά ανάμεσα στο 1930 και το 2014 είναι ότι σήμερα το παγκόσμιο σύστημα θα καταρρεύσει με άλλο τρόπο. Με την ανταγωνιστική υποτίμηση των νομισμάτων ή το κλείσιμο χρηματοπιστωτικών αγορών σε ορισμένες χώρες.
Ναι, λοιπόν, η Τουρκία, χώρα σε ενταξιακή διαδικασία στην Ε.Ε “σπάει” τους κανόνες των δυτικών κυρώσεων, επιδεικνύει ανυπακοή προς το πλαίσιο αλληλεγγύης(;) που επικαλείται η γραφειοκρατία των Βρυξελλών όποτε συμφέρει στο Βερολίνο και στέλνει κατά χιλιάδες τόνους τα τουρκικά προϊόντα- μεταξύ των οποίων και…ροδάκινα- στην “αποκλεισμένη Ρωσία”.
Ο Μέϊσον αναλύει πως αυτό το γεωπολιτικό παιχνίδια διαπλέκεται με την βαθιά κρίση στην ευρωπαϊκή οικονομία.
Σε πείσμα της προπαγάνδας των μίντια που μιλούν μονότονα για ανάκαμψη, ανάπτυξη και success story, ο αναλυτής του Guardian αναφέρει πως
η Ιταλία – παρά ορισμένες εύστοχες κινήσεις του Ματέο Ρέντσι- επιστρέφει στην ύφεση και τον αποπληθωρισμό, η οικονομία της Γερμανίας συρρικνώνεται, ακόμα κι αν το δίδυμο Μέρκελ- Σόϊμπλε συνεχίζουν να μιλούν για το “οικονομικό τους θαύμα”, η Γαλλία λιμνάζει και αποτελεί βραδυφλεγή βόμβα, στη Βρετανία οι μισθοί κατρακυλούν, ενώ οι ΗΠΑ δανείζονται μαζικά, αναδιαρθρώνουν τις τράπεζες της και τυπώνουν χρήμα για να βρουν το δρόμο της ανάκαμψης.
” Παρά το γεγονός ότι ο κοινωνικός αντίκτυπος ήταν ηπιότερος από εκείνον της δεκαετίας του 1930, η κρίση που ξεκίνησε το 2008 έχει φτάσει βαθύτερα. Η εξέλιξη στην Ουκρανία δείχνει μια ροπή προς ακραίες λύσεις που εκκινούν από εθνικιστικά κίνητρα.
Η φυγή κεφαλαίων από τη Ρωσία είναι τεράστια και θα αλλάξει τη θέση της χώρας στο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Από την άλλη, το εμπάργκο είναι αληθινό και προκαλεί τριγμούς στο παγκόσμιο εμπόριο
Η Ιταλία πλέον είναι το πρόβλημα και όχι η Ελλάδα, άρα μπορεί σύντομα να χρειαστεί βοήθεια από την Τρόικα. Πώς, όμως, θα σταθεροποιηθεί η ευρωπαϊκή οικονομία όταν τα εμπορικά και γεωργικά προϊόντα γίνονται όπλο διπλωματικής και πολιτικής υφής και η παγκόσμια τάξη δείχνει ολοένα και περισσότερο φθαρμένη;”, καταλήγει ο Μέϊσον.
Συμπέρασμα:
Η κυρία Βούλτεψη επιστρατεύεται να επιτεθεί στον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ όχι επειδή διαφωνεί με τις δυτικές κυρώσεις στη Ρωσία, ούτε επειδή ο Αντώνης Σαμαράς οσμίζεται ότι ο Αλέξης Τσίπρας προσεταιρίζεται τους ροδακινοπαραγωγούς και άλλους εξαγωγείς για να καταφέρει το τελειωτικό χτύπημα στο μαλακό εκλογικό υπογάστριο της Ν.Δ στον αγροτικό πληθυσμό. Αυτά υφέρπουν, ουδείς, άλλωστε, έχει μόνο αγαθές προθέσεις.
Η κυβερνητική εκπρόσωπος εγκαλεί τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης για το “αντιευρωπαϊκό του πρόσωπο”. Πόσο αφελής και, εν τέλει, επικίνδυνη είναι μια τέτοια νοοτροπία. Μια νοοτροπία που υποκύπτει στο παράδοξο “η Ευρώπη έχει πάντα δίκιο” -κατά το “ο πελάτης έχει πάντα δίκιο”-, παραγνωρίζοντας την έννοια του ζωτικού χώρου και του εθνικά συμφέροντος.
Είναι, δηλαδή, το ζήτημα εάν ο Τσίπρας είναι μερικά καντάρια λιγότερο Ευρωπαίος από τον Σαμαρά; Ή είναι απλά η ανάγκη να διαφοροποιείται κανείς από τις εμμονικές θέσεις του (κάθε) Βερολίνου και να προφυλάσσει το συμφέρον των πολιτών;
Για …μια χούφτα ροδάκινα, λοιπόν; Ναι, για μια χούφτα ροδάκινα. Κι ας κορδώνεται η κυρία Βούλτεψη ότι είναι περισσότερο “ευρωπαία” από τους μεροκαματιάρηδες στα ροδακινοχώραφα της Ημαθίας…