ΝΙΚΟΛ ΛΕΙΒΑΔΑΡΗ Το πολιτικό σκηνικό κινείται μετά από δυόμισι χρόνια στασιμότητας, προοπτική αυτοδυναμίας της ΝΔ δεν δείχνει – αυτή την στιγμή τουλάχιστον – να υφίσταται, και η ηγεμονία Μητσοτάκη στο κέντρο τελεί υπό δοκιμασία και αίρεση.
Επιπλέον, το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο κάνει ρωγμές και οι παλιές συμμαχίες δεν δείχνουν και πολύ στέρεες τελευταία. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος δείχνει επίμονη σταθερότητα στην δημόσια κριτική του προς την κυβέρνηση – με τελευταία πράξη τις αιχμές κατά του πρωθυπουργού για την υπόθεση της Novartis -, η Αννα Διμαντοπούλου διαπιστώνει ότι «η άνοδος του ΚΙΝΑΛ δίνει προοπτική διακυβέρνησης και στον ΣΥΡΙΖΑ» και δεν αποκλείει, υπό δύσκολες έστω προϋποθέσεις, ακόμη και μετεκλογική συνεργασία των δύο, και ο Νίκος Ανδρουλάκης εξακολουθεί να μην δείχνει σπουδή ανταπόκρισης στην πρόσκληση για ραντεβού στο Μαξίμου.
Όλα αυτά μπορεί και να συγκροτούν το τέλος ενός πολιτικού έρωτα. Και βρίσκονται πίσω την ολική στροφή επίθεσης της κυβέρνησης κατά του ΚΙΝΑΛ – μια στροφή, που υπαγορεύθηκε από δύο παράγοντες: Ο πρώτος είναι η διάψευση της κυβερνητικής ανάλυσης που ήθελε την άνοδο, και την πριμοδότηση, του Κινήματος Αλλαγής να «τελειώνουν» τον ΣΥΡΙΖΑ – ή, για την ακρίβεια, να «τελειώνουν» τον Αλέξη Τσίπρα. Ο δεύτερος είναι η αμφισβήτηση της κυριαρχίας Μητσοτάκη στο κέντρο.
Η δημοσκόπηση της Pulse για τον Σκάι έδειξε πως όσους ψηφοφόρους χάνει ο ΣΥΡΙΖΑ από το ΚΙΝΑΛ, άλλους τόσους χάνει κι η ΝΔ. Οι απώλειες και για τα δύο κόμματα ήταν κοντά στο 3%. Κι έδειξε επίσης πως στον χώρο του κέντρου το παιχνίδι έχει ανοίξει πια για τρεις – η Κυριάκος Μητσοτάκης διατηρεί βραχεία κεφαλή σε επιρροή, αλλά σε απόσταση βολής βρίσκεται όχι μόνον ο Νίκος Ανδρουλάκης, αλλά και ο Αλέξης Τσίπρας.
Η δημοσκόπηση της Prorata για την Εφημερίδα των Συντακτών έδειξε διαφορά ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ στις 7 μονάδες, έδειξε σταθεροποίηση του ΚΙΝΑΛ στο 13% και επιβεβαίωσε ότι – στον τρέχοντα πολιτικό χρόνο τουλάχιστον – προοπτική αυτοδυναμίας για την ΝΔ δεν διαφαίνεται.
Και οι δύο δημοσκοπήσεις, όπως και οι κυλιόμενες μετρήσεις που κατά τις πληροφορίες αναλύονται στο Μαξίμου, επέτειναν το «σήμα» της μετωπικής πια επίθεσης προς το ΚΙΝΑΛ. Είναι μια τακτική που ελέγχεται – ακόμη και από στελέχη της ίδια της ΝΔ – ως προς την αποτελεσματικότητά της και ως προς το κατά πόσο αντί να αποδυναμώσει μπορεί εν τέλει να ενισχύσει ακόμη περισσότερο το Κίνημα Αλλαγής και να αποσυσπειρώσει την κυβερνητική πλειοψηφία.
Προσώρας όμως δεν αλλάζει και συμπυκνώνεται στον σχεδιασμό που θέλει να «σπρώξει» το ΚΙΝΑΛ προς τον ΣΥΡΙΖΑ, να εκπέμψει εικόνα ταύτισης ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ, για να συγκρατηθούν οι κεντρώοι ψήφοι. Από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, έως τον Ακη Σκέρτσο και τον Αδωνι Γεωργιάδη, οι συντονισμένες βολές προς την Χαριλάου Τρικούπη έχουν ως στόχο την ταύτιση του «ισαποστακισμού» με τον «πολακισμό» και την αφύπνιση του αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου.
Πρόκειται για μια τακτική που εστιάζει καθαρά στην πρώτη Κυριακή και τον πρώτο γύρο των εκλογών, όποτε κι εάν έρθει αυτός. Πολιτικά και σε όρους κοινωνικής βάσης, αυτή την στιγμή δεν υπάρχει συμπαγές αντικυβερνητικό μέτωπο και, πολύ περισσότερο, δεν υπάρχει δομική γέφυρα μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ. Οι συμπλεύσεις στην Βουλή είναι περισσότερο προϊόν τακτικής παρά κοινωνικού αιτήματος.
Όλα αυτά όμως τελούν υπό την αίρεση της πρώτης εκλογικής κάλπης και της απλής αναλογικής. Η έμπειρη Αννα Διμαντοπούλου είπε πως εάν, σε αυτή την κάλπη, το άθροισμα των ποσοστών ΣΥΡΙΖΑ και Κινήματος Αλλαγής είναι υψηλό, τότε τα διλήμματα θα τεθούν με άλλους όρους.
Σ’ αυτό το σενάριο ποντάρει – εύλογα – και ο Αλέξης Τσίπρας. Η τακτική του αποτυπώνεται στην οδηγία της «μη επίθεσης» προς το ΚΙΝΑΛ και έχει ορίσει ήδη τον στρατηγικό εκλογικό στόχο στο να είναι το άθροισμα των δύο κομμάτων υψηλότερο από εκείνο της ΝΔ. Εκεί, θεωρεί ότι μπορεί να αποκτήσει ουσιαστική βάση το εγχείρημα της προοδευτικής διακυβέρνησης.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ποντάρει στο ακριβώς αντίθετο. Το Μαξίμου, αλλάζοντας πορεία κατά 180 μοίρες, θέλει πια να κρατηθεί όσο το δυνατόν χαμηλότερο το ποσοστό του ΚΙΝΑΛ στον πρώτο γύρο των εκλογών. Για να κατοχυρώσει η ΝΔ το κέντρο, να διατηρήσει ενεργό το αντιΣΥΡΙΖΑ και να πάει στον δεύτερο γύρο με το σκληρό δίλημμα «Μητσοτάκη ή χάος». Στο «χάος» συμπεριλαμβάνεται πλέον και ο «πολακισμός» και ο «ισαποστακισμός»…