ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΤΖΗΧΡΗΣΤΟΣ Έχω την εντύπωση ότι σχηματοποιούνται κάποιες ευδιάκριτα ξεχωριστές “φυλές” που διαπερνούν όλο πλέον το πολιτικό μας φάσμα, ανεξαρτήτως της κομματικής τους στέγασης ή αυτοπροσδιορισμό:
Στην Αριστερά ήδη από την δεκαετία του 90 είχαν σχηματοποιηθεί και καταγραφεί (πχ από την Ροσάνα Ροσάντα):
Η “παρηγορητικη” ή αλλιώς “αναχωρητική Αριστερά”, υποπροϊόν και κατάλοιπο απο τις ήττες της τον προηγούμενο αιώνα. Αναγνωρίζεται εύκολα από την ακολουθία των “ούτε – ούτε – δεν-δεν” στο όποιο αφήγημα του πολυ-διασπασμένου χώρου της, όταν μεταθέτει μεταφυσικά τις λύσεις σε μια επόμενη ζωή.
Κύριο χαρακτηριστικό της η εμμονή με τις μετρήσεις και τα σύμβολα. Μετρήσεις κορεκτίλας η άλλων τέτοιων μεταφυσικών ακροβατισμών, μαζί με μπόλικο δικαιωματισμό για τον δικαιωματισμό, για πρόσκαιρα και αβαθή αποτελέσματα αλλαγών στην επικοινωνιακή ατζέντα, για να μην φαίνεται η παντελής απουσία θέσεων ή προτάσεων στα προβλήματα αυτού του αιώνα. Αυτού που άρχισε πρόπερσι με την κατάρρευση της προηγούμενης παγκοσμιοποίησης.
Η ρεαλιστικά ουτοπική Αριστερά , προϊόν της οικονομικής και οικολογικής κρίσης αυτού του αιώνα, αυτού που ξεκίνησε με μια πανδημία. Αναγνωρίζεται εύκολα επειδή επιχειρεί χωρίς να φοβάται να μην κάνει λάθος σε καμία θεωρητική οξεία, προσπαθώντας να λύσει πραγματικά προβλήματα με τομές επι καθημερνών προβλημάτων, ανεξαρτήτως μεγέθους. Σήμερα, σχεδόν στο σύνολο της, παραμένει κομματικά άστεγη, λόγω της κυριαρχίας των αναχωρητικών τάσεων στους υφιστάμενους σχηματισμούς και τις τάσεις των γαντζωμένων σε κάτι καρέκλες μιζέριας.
Στα δεξιά του πολιτικού φάσματος και μαζί με όσους απέμειναν στο πρώην ΠΑΣΟΚ, ανάλογη είναι όμως και εκεί η αντίστοιχη κατηγοριοποίηση στην Ελλάδα:
Μια “παρηγορητική” νεοφιλελέ ανθρωπολογική ομάδα, που τα περιμένει όλα από μια Δευτέρα Παρουσία μνημονίων για να πείσει για την πολιτική της. Και κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να επισπευσθούν, κάνοντας το κάθε τι για να εξυπηρετήσει το κύκνειο άσμα των τραπεζιτών και λοιπών στοών.
Μια “αναχωρητική”, από τον εναγκαλισμό των προηγούμενων με την ακροδεξιά που βλέπει τα επερχόμενα και τρέμει άτολμα. Αυτών το κυρίαρχο “δεν” είναι το δεν κάνω τίποτα.
Η ακροδεξιά, συνήθως και νεοφιλελέ, που και αυτή αναγνωρίζεται επίσης εύκολα από την ακολουθία των ούτε-ούτε-δεν-δεν. Μια ειδική κατηγορία της, αυτή που θέλει να κεφαλοποιήσει πολιτικά κάτι “δεν” σε εμβόλια επί ενός άλλου άστα-να-πάνε δικαιωματισμού. Κυρίως αυτού που λέει “έχω το δικαίωμα να πιστεύω ότι η επιστήμη είναι άχρηστη”.
Οι του ακραίου πρώην “Κέντρου”. Φανατικά δήθεν απολιτίκ και υπεράνω της πολιτικής, λάτρεις και αυτοί της κορεκτίλας τους, εμπαθείς όσο και οι ένθεν κεκείθεν αναχωρητές με όλα τα αντίστοιχα χαρακτηριστικά των δεξιών και των αριστερών αναχωρητών σε διαφορετική δόση έκαστος. Πολιτικά καθυστερημένοι δηλαδή, λόγω της αγκύλωσης τους σε ερμηνευτικά μοντέλα του προηγούμενου αιώνα. Τώρα τελευταία κάποιοι από δαύτους συγχνωτίζονται με τους νεοφιλελέ στα φανερά, όταν δεν εξαντλούνται σε ουτοπικά όνειρα να το βάλουν στα πόδια με διαρκή ταξίδια σε εξωτικά μέρη και παραλίες. Ανάμεσα τους και σχεδόν όλα τα πουρά από τον λεγόμενο “αναρχικό χώρο”.
Ο απόλυτος αχταρμάς δηλαδή.
Και έτσι κλείνει ο κύκλος όσων διαχέονται ανομοιόμορφα μέσα σε όλο το πολιτικό μας φάσμα, με τις σημερινές κομματικές του εκφράσεις, αυτές που δεν ξέρουν τι τους γίνεται και τι τους περιμένει.
Λάβετε θέση. Οι κρίσεις που έρχονται θα έχουν κολοσσιαίες διαστάσεις και δεν πρόκειται να αφήσουν τίποτα όρθιο και όπως το ξέραμε! Θα απαιτηθουν νέες συμμαχίες και νέοι ορισμοί μετά, ούτως ή άλλως. Από τους επιζήσαντες.
Δεν έχω σκοπό να παρηγορήσω κανένα/καμία αν αυτό δεν θέλει να το κάνει μόνος/η του, αναθέτοντας το, μαζί και με την διαμόρφωση των ανθρωπολογικών του χαρακτηριστικών, να τους τα ορίσουν κάποιοι τρίτοι.