ΣΠΥΡΟΣ ΣΙΔΕΡΗΣ Όταν ξεκίνησε η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, μια πράξη αδιανόητη μέχρι εκείνη τη στιγμή για την Ευρώπη αλλά και την παγκόσμια ασφάλεια, των ευρωπαϊκών συμφερόντων, ο Πρόεδρος της Ουκρανίας είχε δηλώσει ότι η χώρα του έμεινε μόνη της.
Η κίνηση του Πούτιν, απόλυτα καταδικαστέα πράξη για να είμαστε ξεκάθαροι και σαφώς δεν δίνει κανένα επιχείρημα στη ρωσική πλευρά να την νομιμοποιήσει, έδειξε για άλλη μια φορά την ανεπάρκεια της ΕΕ και την απόλυτη εξάρτηση της από τις ΗΠΑ.
Το αφήγημα περί νέας εποχής για την ΕΕ και την ενίσχυση της ενότητας της συμμαχίας, μάλλον περισσότερο σηματοδοτεί το σύνολο της Ένωσης να προσαρτάται στο αμερικανικό άρμα χάνοντας και τα ελάχιστα ψήγματα μιας ευρωπαϊκής πολιτικής στην εξωτερική πολιτική και την πολιτική ασφάλειας.
Το σπρώξιμο της Δύσης προς τον Ουκρανό Πρόεδρο να αντιπαρατεθεί με τον Ρώσο Πρόεδρο και την Ρωσική Ομοσπονδία έχει δυο αναγνώσεις, αλλά με θύματα μόνο τους πολίτες και των δυο χωρών.
Από τη μια ο Ζελένσκι ήθελε την πλήρη απεξάρτηση από την Ρωσία, παρόλο που προεκλογικά είχε δεσμευτεί για την εξομάλυνση των διμερών σχέσεων και από την άλλη να ενισχύσει το προφίλ του, σε μια περίοδο που άρχισαν να υπάρχουν αντιδράσεις για την πολιτική του εντός της Ουκρανίας.
Με το ΔΝΤ να κινεί στην πραγματικότητα την οικονομία εντός της Ουκρανίας, τι πιο εύκολο να δημιουργήσεις τις συνθήκες για να «αναπτυχθείς», από ένα πόλεμο; Δεν είναι άγνωστο ότι ο πόλεμος είναι μια μεγάλη ευκαιρία για ανάπτυξη. Όμως πίσω από τους αριθμούς είναι άνθρωποι, κάτι που ξεχνιέται πολύ εύκολα, όταν γίνεται εξυπηρέτηση συμφερόντων.
Από την μεριά της η Δύση, λέγε με ΗΠΑ, ήθελαν να τραβήξουν στα άκρα τις αποφάσεις του Πούτιν, σπρώχνοντας τον σε κάποιο λάθος για να τον περιθωριοποιήσουν. Η στοχοποίηση από τις ΗΠΑ της κινεζικής οικονομίας και της παγκόσμιας επέκτασης της, διακόπηκε εν τη γενέσει της, λόγω της Ρωσίας. Ευκαιρία μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια, για την Ουάσιγκτον.
Το λάθος δεν το απέφυγε βέβαια ο Πούτιν και κάνοντας την εισβολή στην Ουκρανία «απολαμβάνει» τις συνέπειες που πλέον είναι από όλο το δυτικό μπλοκ προς την Ρωσία.
Στρατηγικό σχέδιο των ΗΠΑ ή μια αιφνιδιαστική κίνηση του Πούτιν που έχει τον δικό του στρατηγικό σχεδιασμό;
Είναι νωρίς ακόμα για να βγάλουμε συμπεράσματα, καθώς η συσκότιση σε ότι αφορά την εξέλιξη του πολέμου, αλλά και των βαθύτερων σκέψεων των ηγετών ΗΠΑ και Ρωσίας δεν τροφοδοτούν τα σενάρια με πραγματικά στοιχεία, αλλά μόνο με δημιουργική φαντασία. Κάτι πολλές φορές επικίνδυνο για τις εξελίξεις αλλά και τον σχεδιασμό αντίδρασης.
Βέβαια επαίρεται η ΕΕ και οι ΗΠΑ ότι έχουν ενωθεί απέναντι στον ρωσικό επεκτατισμό και με τις άμεσες αντιδράσεις τους, «για πρώτη φορά», θα πατάξουν το κακό.
Για τον λόγο αυτό έχουν ανοίξει τα ταμεία τους και τα σύνορα τους για να βοηθήσουν την Ουκρανία και τους Ουκρανούς που βιώνουν έναν αναίτιο πόλεμο.
Όμως πέρα από την οικονομική βοήθεια, που παρέχεται σε μια χώρα όπου η διαφθορά κυριαρχεί, υπάρχει και η αποστολή όπλων για ενίσχυση της άμυνας της χώρας.
Η ΕΕ και οι ΗΠΑ με λίγα λόγια ενισχύουν τον πόλεμο, μένοντας φυσικά απ’ έξω, αφήνοντας αθώες ψυχές να χαθούν στα γεωστρατηγικά παιχνίδια ένθεν κακείθεν.
Αντί να πάρουν οι Ευρωπαίοι ηγέτες τα πολυτελή τους αεροπλάνα για να πάνε επί του πεδίου και να συζητήσουν με τον υπαίτιο της πολεμικής σύρραξης Πούτιν και να προσπαθήσουν να τον πείσουν να μπει σε μια διπλωματική διαδικασία, ενισχύουν την διάρκεια του πολέμου, λες και κάποιος θα βγει νικητής από αυτόν.
Με εξαίρεση τον Μακρόν που σήκωσε το τηλέφωνο και μίλησε με το άνθος του κακού, ουδείς άλλος το έκανε.
Δεν έχουν καταλάβει οι ηγέτες της Δύσης, που είναι πιο μυαλωμένοι και πιο δημοκρατικοί, όπως λένε, ότι μόνο με τον διάλογο μπορεί να σωθούν αθώες ψυχές;
Γιατί να ενισχύσουν, μοιράζοντας αδιάκριτα όπλα, που θα τα βρουν μπροστά τους στο μέλλον, αντί να ενισχύσουν τον διάλογο;
Μάλλον δεν τους ενδιαφέρουν οι άνθρωποι. Νομίζουν ότι παίζουν σε κάποιο πολεμικό βιντεοπαιχνίδι.
Όμως οι μανάδες, τα παιδιά, οι γυναίκες στην Ουκρανία και την Ρωσία, θα σκύψουν πάνω από τα άψυχα κορμιά των δικών τους για έναν πόλεμο που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί ή θα μπορούσε να σταματήσει, έστω και τώρα, την ύστατη ώρα.