ΣΠΥΡΟΣ ΣΙΔΕΡΗΣ Η Δύση φάνηκε να αιφνιδιάστηκε από την αντίδραση της Ινδίας και του Πακιστάν από την θέση τους σχετικά με την ουκρανική κρίση, καθώς δεν εντάχθηκαν στις δυτικές αποφάσεις για την Ρωσία.
Βέβαια δεν είναι η πρώτη φορά που η Δύση αιφνιδιάζεται από τον τρόπο που λειτουργούν οι χώρες σε άλλες περιοχές του πλανήτη. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στις αποτυχημένες στρατιωτικές επεμβάσεις δυτικών κρατών, με επικεφαλής τις ΗΠΑ, για «εκδημοκρατισμό» χωρών στην νοτιοανατολική Ασία, την Μέση Ανατολή, την Λατινική Αμερική και την Αφρική.
Γιατί όμως συμβαίνει αυτό τόσο στο επίπεδο των στρατιωτικών επιχειρήσεων όσο και στην αντίδραση χωρών εκτός του δυτικού μπλοκ.
Ο Χουσεΐν Ναντίμ εκτελεστικός διευθυντής του Islamabad Policy Research Institute (IPRI), θεωρεί ότι στη Δύση υπάρχει βαθιά ριζωμένη η πεποίθηση ότι οι αναπτυσσόμενες χώρες είναι χωρίς καμιά εξουσία και πρέπει να άγονται και να φέρονται από τις δυτικές αποφάσεις.
Προφανώς το γεγονός ότι η Ινδία είναι ένας σημαντικός παράγοντας στην τετραμερή ομάδα κατά της Κίνας ή ότι το Πακιστάν είναι ένας σημαντικός παίκτης κατά της ισλαμιστικής τρομοκρατίας που εξαρτάται από τη δυτική εξωτερική βοήθεια σήμαινε ότι οι χώρες αυτές θα έτειναν προς τη Δύση στον πόλεμο της με τη Ρωσία.
Διαφεύγει ενδεχομένως στους δυτικούς ότι τα κράτη έχουν τα δικά τους εθνικά συμφέροντα και αυτά ακολουθούν, ενώ ίσως δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι μπορεί αυτές οι χώρες να μην συμμερίζονται τη δυτική φιλοσοφία για την πολιτική, τους πολέμους και τους εχθρούς της Δύσης.
Έχει προκαλέσει αλγεινή εντύπωση σε Νέο Δελχί και Ισλαμαμπάντ, ο τρόπος με τον οποίο εκφράζονται οι δυτικοί σχολιαστές τις τελευταίες ημέρες για τις αποφάσεις τους απέναντι στην Ρωσία.
Την Ινδία την βλέπουν ως αδύναμη, ηθικά αμφίβολη κι ότι δεν είναι έτοιμη να γίνει υπερδύναμη, κάτω από το πρίσμα της ηθικής ανωτερότητας της Δύσης η οποία είναι η μόνη που μπορεί να εκπαιδεύσει και να διδάξει πως να διεξάγει την διακυβέρνηση της.
Όσον αφορά το Πακιστάν, οι δυτικοί υπαινιγμοί ήταν ακόμη πιο υποτιμητικοί, με τους δυτικούς ακαδημαϊκούς και τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής να χαρακτηρίζουν τη χώρα ως ανίκανη να κάνει σωστές επιλογές.
Το ερώτημα για τους δυτικούς αναλυτές για το Πακιστάν δεν αφορούσε μόνο την κακή χρονική στιγμή της επίσκεψης του πρωθυπουργού στη Μόσχα, αλλά και την απορία για την ουδετερότητα του Πακιστάν, όταν δεν έχει οικονομικές σχέσεις ή σχέσεις ασφαλείας με τη Ρωσία.
Αυτή η ασπρόμαυρη οπτική μιας σύνθετης σύγκρουσης, διαμορφώνει τους συσχετισμούς σε καλούς και κακούς, σε σωστούς και λανθασμένους με ένα περιτύλιγμα ηθικής και συναισθηματισμού.
Ο διαχωρισμός αυτός μειώνει την ικανότητα, σύμφωνα με τον Ναντίμ, στην πολιτική και την διπλωματία, ανοίγοντας έτσι το δρόμο σε παγκόσμιες συρράξεις για το «άλλο κακό». Αυτή τη δημιουργία των «κακών» σε ότι δεν καταλαβαίνουν ή δεν συμφωνούν από τη δύση, είναι που δίνει ώθηση στους επαναλαμβανόμενους δυτικούς πολέμους στον σύγχρονο κόσμο.
Αυτοί οι δυο κόσμοι μοιάζουν να μιλούν μια εντελώς διαφορετική γλώσσα.
Η Δύση, παρά την πρόοδό της, συνεχίζει να καθοδηγείται από φυλετικά ένστικτα αλλοτρίωσης, απληστίας και εμμονής στο παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος.
Η Ανατολή, παρά τη μεγάλη «μόλυνσή» της λόγω της αποικιοκρατίας, εξακολουθεί να είναι πολύ πολιτική και διπλωματική, εμπιστευόμενη την ειρήνη και τον πόλεμο μόνο ως έσχατη λύση.
Αυτό ουσιαστικά σημαίνει ότι η Δύση μπορεί αναμφίβολα να είναι απόλυτα ικανή να διεξάγει πολέμους, αλλά είναι ανεκπαίδευτη στην επίτευξη της ειρήνης. Αυτό σημαίνει επίσης ότι ο εγγενής φακός που φοράει η Δύση για να κατασκευάσει τον κόσμο και τη φύση γύρω μας είναι ένα πρωτόγονο χομπσιανό πλαίσιο του 16ου αιώνα, το οποίο από πολλές απόψεις είναι περιττό σήμερα.
Αν η Δύση δεν εξελιχθεί από την κοσμοθεωρία της αποικιοκρατικής εποχής με μηδενικό άθροισμα, θα δυσκολεύεται όλο και περισσότερο να διαπραγματευτεί και να παζαρέψει σε έναν νέο κόσμο που πλέον συγκυριαρχείται από δυνάμεις που έχουν μια πολύ διαφορετική και εκλεπτυσμένη αντίληψη για τη ζωή, την πολιτική και τον πόλεμο. Κατά συνέπεια, η ουδετερότητα είναι στην πραγματικότητα απλώς κοινή λογική.