ΝΙΚΟΛ ΛΕΙΒΑΔΑΡΗ Η Μποφίλιου είναι «πουτινίτσα», ο Δεληβοριάς είναι «ισαποστάκιας», η Τσανακλίδου και η Νικολακοπούλου υπέκυψαν όψιμα στην γοητεία του νεο-χιλτερισμού, κι ο Μητσιάς παίρνει γραμμή απ’ το Κρεμλίνο.
Ο Νταλάρας επίσης βγαίνει τα βράδια στο μπαλκόνι και χειροκροτεί τους βομβιστές της Μαριούπολης. Κι όλοι μαζί – καθώς και καμιά 30αριά ακόμη από τους πιο σημαντικούς έλληνες καλλιτέχνες, μηδέ του σκηνοθέτη Νίκου Σούλη εξαιρουμένου – είναι «φασισταριά υπεραμόρφωτοι» που δίνουν παρών στην «συναυλία ξεπλύματος του Αδόλφου Πούτιν».
Το τελευταίο το αποφάσισε και το ανάρτησε ο πρώην βουλευτής και νυν διορισμένος μετακλητός εργαζόμενος στο γραφείο του αντιπροέδρου της κυβέρνησης, Γρηγόρης Ψαριανός. Αλλοι, ανάλογου βεληνεκούς… διανοούμενοι του φιλελεύθερου χώρου οικτίρουν τον «παππού Γιώργο» (Νταλάρα) ως θλιβερό ηλικιωμένο που παριστάνει το χέλι, ο 22χρονος γιος του πρωθυπουργού έκανε ανάρτηση στο Facebook για να ειρωνευτεί τους μετέχοντες στην συναυλία για την Ειρήνη ως τους «Galacticos της ελληνικής καλλιτεχνικής σκηνής», και σύσσωμοι οι αγωνιστές του ακροακεντρώου εγχώριου αντιϊμπεριαλισμού έχουν βγει απ’ τα ρούχα τους.
Και τραβάνε τα μαλλιά τους διότι οι δημιουργοί και ερμηνευτές που μετέχουν στην συναυλία για την Ειρήνη της 29ης Μαρτίου δεν βγαίνουν τρις ημερησίως να αποκηρύξουν τον Πούτιν και να ορκιστούν γονατιστοί υπέρ των πανανθρώπινων αξιών και ιδεωδών του ΝΑΤΟ.
Το γεγονός ότι το κεντρικό μήνυμα στην συναυλία είναι «Καταδικάζουμε την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, απαιτούμε να σταματήσει τώρα ο πόλεμος» δεν αρκεί.
Απαιτείται δημόσια δήλωση δυτικοφροσύνης, απαγορεύεται η κριτική, δεν υπάρχει χώρος για ερωτήματα. Όποιος βλέπει έγκλημα στην Μαριούπολη, αλλά και έγκλημα στο Σαλέπι είναι μίσθαρνος του Πούτιν. Οποιοι τραγουδούν και για τους πρόσφυγες της Ουκρανίας αλλά και για τους πρόσφυγες της Συρίας ξεπλένουν την ρωσική εισβολή. Κι όποιος μπορεί να αναρωτιέται για τις ευθύνες του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ διασύρεται, διαπομπεύεται και χρίζεται φασίστας – εάν ο Μπέρνι Σάντερς εκφωνούσε στην ελληνική Βουλή την ομιλία που απηύθυνε στο αμερικανικό Κογκρέσο θα είχε οδηγηθεί ήδη σε νέα Νυρεμβέργη.
Χάσαμε την μπάλα, και την Ανατολή και την Δύση μαζί. Και στο όνομα του ελεύθερου κόσμου, πυροβολούμε την ελευθερία. Κλειδώσαμε την σκέψη, ενοχοποιήσαμε τον προβληματισμό, αποθεώσαμε την άνευ όρων και ορίων στράτευση. Είδαμε φως και μπήκαμε στην «σωστή πλευρά της ιστορίας» για να περάσουμε με φόρα στο σκοτάδι του νέου ολοκληρωτισμού. Η μόνη αλήθεια είναι η αλήθεια της Δύσης. Και οι νεκροί του πολέμου είναι νεκροί μόνον όταν έχουν ταμπέλα και παράταξη.
Ο Γιώργος Νταλάρας εξήγησε γιατί δεν είναι δουλειά του καλλιτέχνη να σηκώνει το λάβαρο αυτής της παράταξης: «Με ενδιαφέρουν», έγραψε, «τα ανώνυμα θύματα κι όχι οι ανταγωνισμοί της εξουσίας. Σκέφτομαι ένα παιδί κλεισμένο σε ένα υπόγειο, σε μια τρύπα, σε μια σκηνή, χωρίς όνειρα, χωρίς αύριο, στη Σερβία, στη Συρία, στην Υεμένη, στη Μαριούπολη, στο Χάρκοβο, παλιότερα στην Κύπρο και τρελαίνομαι! …Αυτή την ώρα Η ΠΑΡΑΤΑΞΗ ΜΟΥ είναι τα αθώα θύματα αυτού του πολέμου. Γι’ αυτούς τραγουδάω τώρα για να μαζέψουμε ό,τι μπορούμε, ό,τι τους είναι αναγκαίο να το στείλουμε ώστε να αντέξουν τον εφιάλτη που ζουν. Είμαι με όποιον σηκώνεται από το ζεστό καναπέ της άνεσής του και κάνει κάτι για τα αθώα θύματα του πολέμου. Γεννήθηκα σε μια προσφυγική γειτονιά κι από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ακούω τη μάνα μου να λέει “όποιος κάνει τον πόλεμο είναι ένοχος».
Οι ακροκεντρώοι όμως ζήτησαν ξανά την κεφαλή του επί πίνακι, δίπλα στο κεφάλι της Μποφίλιου. Και μετά, γυρνώντας πλευρό στον καναπέ, του έκαναν κι ένα μάθημα – εξπρές για όσους βγήκαν απέναντι (ποιους άραγε, και από ποια πλευρά της ιστορίας;) στην χούντα των συνταγματαρχών και για τους αγώνες του Παναγούλη.
Το επόμενο κεφάλι που μπορούν να ζητήσουν είναι εκείνο του Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ. Ο οποίος, από το διαμέρισμά του στο Μανχάταν, δήλωσε στον Guardian ότι «μια ανοιχτή ανταλλαγή στην τέχνη είναι πάντα κάτι καλό. Δεν πιστεύω ότι είναι σωστό να πέφτει το βάρος των πολιτικών αποφάσεων μιας χώρας στους ώμους των καλλιτεχνών ή των αθλητών, που μπορεί να έχουν ευάλωτους συγγενείς στην πατρίδα τους. Για τους ανθρώπους σε αυτές τις εκτεθειμένες θέσεις, η ουδετερότητα είναι μια ισχυρή δήλωση»…