Ο σέρβος σκηνοθέτης που σημάδεψε τα ‘70ς, με το ανατρεπτικό ερωτικά και πολιτικά σινεμα του, πέθανε σε ηλικία 86 ετών.
Γεννημένος στο Βελιγράδι το 1932 ο σκηνοθέτης βίωσε την γερμανική κατοχή και αγάπησε από νωρίς το σινεμά κάνοντας την πρώτη του μικρού μήκους ταινία όσο σπούδαζε ακόμη ψυχολογία. Η ανατρεπτική του διάθεση απέναντι στο σινεμά την πολιτική και την σεξουαλικότητα έγινε σαφής από πολύ νωρίς όταν σε μια από τις πρώτες μικρού του μήκους το «Μην Πιστεύεις σε Μνημεία» του 1958, οι λογοκριτές βρήκαν μια σκηνή αποπλάνησης ανάμεσσα σε μια γυναίκα κι ένα άγαλμα τόσο ερωτική που απαγόρευσαν ολοκληρωτικά την προβολή της ταινίας.
ο Ανθρωπος δεν είναι Πουλί
Ομως οι πρώιμες ήδη αντιδράσεις στο έργο του δεν τον πτόησαν κι ο Μακαβέγιεφ συνέχισε να δουλεύει σταθερά στο σινεμά, συνεχίζοντας να γυρίζει μικρού μήκους ντοκιμαντέρ και στη συνέχεια μεγάλου μήκους ταινίες. Οι τρεις πρώτες ταινίες του, «ο Ανθρωπος δεν είναι Πουλί», «Ιστορία αγάπης ή η υπόθεση του χαμένου τηλεφωνητή» και «Innocence Unprotected» του έφεραν την διεθνή αναγνώριση με την τελευταία να κερδίζει την Αργυρή Αρκτο στο 18ο Φεστιβάλ Βερολίνου.
Τα Μυστήρια του Οργανισμού
Ηταν όμως η προβολή της ταινίας του «Τα Μυστήρια του Οργανισμού» στο φεστιβάλ των Καννών το 1971 που θα έκανε αίσθηση με την τολμηρή θεματική και το αναρχικό της χιούμορ Που την ίδια στιγμή θα έχτιζε το όνομά του και μαζί θα καθιστούσε την πιθανότητα να δουλέψει ξανά στη χώρα του, ανύπαρκτη. Ο Μακαβέγιεφ εγκατέλειψε τη χώρα και γυρισε την επόμενη ταινία του «Sweet Movie» τρία χρόνια στον Καναδά.
Sweet Movie
Η μουσική του Μάνου Χατζιδάκι και η ανατρεπτική διάθεση της μεταπολιτευσης έκαναν την ταινία επιτυχία στην χώρα μας ακόμη κι αν λογοκρίθηκε ή απαγορεύτηκε σε αρκετές χώρες για τον τολμηρό χειρισμό της σεξουαλικότητας, την απεικόνιση ταμπού όπως η κοπροφιλία, η παιδική κακοποιήση, αλλά και την πολιτική της άποψη.
Μοντενέγκρο: Γουρούνια και Μαργαριτάρια
Χρειάστηκαν εφτά χρόνια προκειμένου να κάνει την επόμενη ταινία του «Μοντενέγκρο: Γουρούνια και Μαργαριτάρια» ενώ ανάμεσα στα φιλμ της τελευταία περιόδου της καριέρας του μετράμε τα «Coca Cola Kid», με τον Ερικ Ρόμπερτς και την Γκρέτα Σκάκι και το «Ο Γορίλας Κάνει Μπάνιο το Μεσημέρι», που όμως δεν κατάφεραν ποτέ να επαναφέρουν το ονομά του στα επίπεδα της καλλιτεχνικής αναγνώρισης που χαιρόταν στην δεκαετία του 70.
Ακόμη κι έτσι όμως οι ταινίες του παραμένουν χαρακτηριστικά δείγματα του γιουγκοσλαβικού Μαύρου Κύματος και ο ίδιος ένας δημιουργός που σημάδεψε το σινεμά της δεκαετίας του 70.
ΠΗΓΗ: flix.gr