Αγόρια. Δύο. Συνεσταλμένα. Το ένα με θολωμένα τα γυαλιά της μυωπίας από τη μάσκα.
Κι απ΄ την υγρασία. Έξω βρέχει.
– Τι τάξη πάτε;
– Πρώτη Λυκείου.
– Στο 1ο ή στο 2ο;
– Στο 19ο Αθηνών…
– Και πώς και λέτε τα κάλαντα στο Άνω Χαλάνδρι;
– (Χαμόγελα-Αμηχανία) Στα Πατήσια δεν έχουμε λεφτά…
– Και ήρθατε από τα Πατήσια στο Χαλάνδρι για τα κάλαντα;
– (Χαμόγελα-Αμηχανία)
Είχα κάτι στίβες με κέρματα για να δίνω μια στο κάθε κάλαντο, πήγα μέσα, πήρα όλα τα λεφτά στη χούφτα, τους τα δωσα, «και του χρόνου παιδιά».
(Πιο μεγάλα χαμόγελα-Πιο πολλή αμηχανία)
Τα αγόρια που ήρθαν αξημέρωτα με το λεωφορείο από τα Πατήσια στο Χαλάνδρι να πουν τα κάλαντα και η γυναίκα που καταφέρνει και συγκινείται ακόμη με κάτι τέτοια πράγματα· που καταφέρνει να συγκινείται ακόμη γενικά, θα προχωρήσουν «μαζί» προς το 2022, μ’ αυτόν τον αόρατο ιστό να τους ενώνει, τον ιστό της ανθρώπινης κατάστασης.
Σ’ όλους εκείνους που καταφέρνουν, against all odds, να τον κρατάνε άρρηκτο.
Αλλά και σε όσους δεν τα κατάφεραν, δεν είναι καθόλου εύκολο εξάλλου:
Καλή χρονιά σας εύχομαι.
Πρώτη δημοσίευση στο Facebook
