Δεν είδα να το γράφει κανείς εδώ στα κοινωνικά δίκτυα, γι’ αυτό νιώθω την υποχρέωση να το καταγράψω.
Η γενιά μου που μεγάλωσε στην εφηβεία της ακούγοντας μόνο κι αποκλειστικά “ξένα” άρχισε να ακούει ελληνικά από το ΣΑΡΙΜΠΙΝΤΑΜ των Κραουνάκη-Νικολακοπούλου-Χριστιάνας και μετά πέσαμε στα παλιότερα ΣΚΟΥΡΙΑΣΜΕΝΑ ΧΕΙΛΗ και μετά ανακαλύψαμε Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, την ελληνική Ποίηση, τα Ρεμπέτικα, μετά, μετά, μετά, η αρχή ήταν η Χριστιάνα, που “πέταξε” χθες…
Κι εδώ όλο το παλιό εκείνο βινύλιο που είχαμε λιώσει (και σε κασέτα ακούγαμε στη σκοπιά 2-4 στο γερμανικό νούμερο του στρατού στα αρχαία wakman) :
(και ναι, της άξιζε ΕΣΤΩ ένα μονόστηλο σε ένα τουλάχιστον πρωτοσέλιδο αυτών που ακόμη ονομάζονται “εφημερίδες” αλλά πλέον όλοι ξέρουμε ΤΙ είναι…)
